Ingesloten door water!

Zoals eerder verteld kwam er donderdag familie uit de bergen, uit Hoa Thinh, naar ons in Tuy Hoa. Men is hier erg enthousiast over het feit dat er familie is uit Nederland, dus alles wordt uit de kast gehaald om ons te verwennen! Hoa Tinh is het dorp waar Nhan geboren is en het leek ons (onder andere daarom) leuk om ook zelf naar het dorp toe te gaan. Zaterdagochtend (om 7.00 uur!!) was het dan zover! Cau bom (een oom) zou met ons meegaan, ook om de weg te wijzen. Koud onderweg vielen de eerste regendruppels al. Nu was mij verteld dat er in Vietnam ’s ochtends zeer weinig regen valt, dus ik maakte mij geen zorgen. Tot de regen na een kwartier nog niet over was… Je moet bedenken dat wij geen jassen droegen bij 25⁰C, dus we werden echt nat L Bovendien was er geen regen voorspeld, dus neem je ook geen regenjas ofzo mee.

De rit voerde door het platteland van Vietnam. Je beseft pas hoe gemakkelijk je het in Nederland eigenlijk hebt als je ziet hoe hard deze mensen moeten werken voor hun eten. Werken op de rijstvelden is echt zwaar: je staat voorover gebogen en werkt in de modderige, zware grond. Lang niet iedereen kan zich een koe, laat staan een os, veroorloven om het omploegen van het land te verlichten. Een rustdag is er ook niet bij, elke dag moet er worden gewerkt. Onvoorstelbaar.

Onderweg zagen we ook nog huizen die zo’n beetje onder water stonden door het hoge water. Het Rode Kruis was er ook bij, dus het leek behoorlijk ernstig! Na een mooie maar lange rit (ruim drie kwartier) door het platteland van Vietnam kwamen we aan bij het dorp van de familie in de bergen. Het regende overigens nog steeds… We werden warm onthaald met ruimschoots eten, een traditie in de Vietnamese cultuur. Het is gebruikelijk om bij een samenzijn veel eten op tafel te hebben, zo veel dat het niet op komt. Ook moet er voor ieder wat wils zijn, wat eigenlijk neerkomt op het volgende: stel dat iedereen vis wil eten. Dan moet er ook zoveel vis op tafel staan. Maar als nou iedereen kip wil eten, dan moet dat er ook zijn. En misschien zijn er ook mensen die rund willen eten, dan moet er ook voor iedereen rund zijn. Oftewel: er wordt niet met Nederlandse maten gerekend waarbij al het eten opgaat:p Tijdens het eten hebben we overigens nog gevraagd wat er aan de hand was met het Rode Kruis. Dat bleek een oefening te zijn, waarbij ze een zo realistisch mogelijke situatie creëren. Het water was tegengehouden met een dam. Niets aan de hand gelukkig!

Na het eten hebben we wat rondgehangen en gekaart in hun koffiehuis. Leuk! Ondertussen begonnen zich stroompjes water te vormen langs de weg en bleef het maar regenen. Toen er een groepje kinderen langs kwam, zeiden ze dat de bus niet meer reed. Het had zo veel geregend dat de weg was overstroomd zodat de bus er niet meer langs kon! Ook ander verkeer was zo goed als gestremd. Wij zaten dus vast en het zag er niet naar uit dat het buiten snel ging opklaren! We bereidden ons dus voor op een onverwachte logeerpartij… Het bleef maar regenen en wij, echte toeristen als we zijn, waren wel erg nieuwsgierig hoe het er verderop uit zou zien. Een hele weg onder water, dat moeten we zien! :p In geleende korte broeken en poncho’s gingen we op pad. Nou, de weg stond echt onder water! We zijn door water heengelopen dat tot over de knieën kwam en dat was nog lang niet de zwaarst getroffen plaats. Het Rode Kruis kreeg dus een echte probleemsituatie te verduren! Zo erg was het niet hoor, maar toch… Het is, volgens de lokale bevolking, wel heel bijzonder dat zo’n overstroming zo laat in het jaar nog voorkomt, meestal is dat alleen in oktober.

’s Avonds hebben we weer uitgebreid gegeten met banh xeo (Vietnamese pannenkoekjes) en banh trang (goed gevulde rolletjes van rijstpapier met mie, vlees en groente). Na het eten hebben we weer gekaart, een traditioneel vietnamees kaartspel: tien len. Het was leuk om te spelen, vooral omdat Nhan en ik toch een aantal keren eerste en tweede zijn geworden tegen mensen die heel vaak spelen:p  ’s Nachts bleef het ook maar regenen, dus waren we wel bang dat we ook zondag niet naar huis konden. Gelukkig klaarde het zondagochtend op en droogde de weg ook al. Hao Tinh is overigens niet de slechtste plek om vast te komen zitten, zie ook het filmpje dat we van de omgeving gemaakt hebben!

Toch waren we blij dat we rond 14.00 uur weer naar huis konden. Er lag nog wel water op de weg, maar de scooter kon er gelukkig zonder problemen doorheen rijden (wij wel met de voetjes omhoog:P). Via een andere route waren we snel weer thuis in Tuy Hoa. Fijn! Ook hier stond het eten trouwens al bijna weer klaar ;)

Het was heel vreemd om zo’n overstroming mee te maken. Je bent je er totaal niet van bewust hoe snel het water kan stijgen en ook wat de invloed is van heuvelachtig gebied op het water. In een mum van tijd stijgt het water. Toen we door het water liepen, kwam het op de heenweg nog tot de knieën en op de terugweg al daarboven! Dat was in een tijdsbestek van maximaal een kwartier. Echt bizar. Ook de kracht van het water mag je zeker niet onderschatten. We liepen ook door water dat tot je enkels kwam, maar wat erg snel stroomde. Je moest je echt schrap zetten, dat kun je je toch niet voorstellen!?

Al met al was het een bijzondere ervaring. Maar, als we eerlijk zijn, hadden we een andere dag uitgezocht om naar de bergen te gaan als we wisten wat er zou komen… We hebben er in ieder geval wel van geleerd dat we áltijd extra kleding en een tandenborstel mee nemen! ;)

Groetjes,

Anne